Μήπως έφτασε ο καιρός να φύγει η άσφαλτος από το Κάστρο της Χίου;

Μέσα στο Κάστρο της Χίου υπάρχουν αρκετά δαιδαλώδη στενά δρομάκια που σε οδηγούν είτε σε παραδοσιακές γειτονιές, είτε σε κάποια από τα μνημεία. Υπάρχει όμως και η κεντρική οδική αρτηρία του Κάστρου, που ξεκινάει από την κεντρική πλατεία Φρουρίου, η λεγόμενη οδός Αγίου Γεωργίου Φρουρίου. Σίγουρα θα είχε διαφορετική ονομασία ανα τους αιώνες και ανάλογα με την ιστορική συγκυρία, αλλά στις μέρες μας φέρει το όνομα του προστάτη του Κάστρου της Χίου, Αγίου Γεωργίου, μιας και στα μέσα της διαδρομής από την πλατεία ως το τέλος του δρόμου βρίσκεται η πανέμορφη ομώνυμη εκκλησία.

Σήμερα η κεντρική αυτή οδός έχει ασφαλτοστρωθεί πρόχειρα, όπως άλλωστε και όλος ο οικισμός. Μία φωτογραφία όμως από τα περασμένα χρόνια, αναρτησμένη σε ομάδα του διαδικτύου, από το αρχείο του Ν.Μακρίδη, μας παρουσιάζει μία άλλη εικόνα. Τότε που η κεντρική αρτηρία ήταν στρωμένη με τις γνωστές πέτρες – μπαβέδες, όπως είναι η είσοδος από την κεντρική πύλη του Κάστρου.

Διάφορα ερωτήματα γεννιόνται στο μυαλό μας με αφορμή αυτή τη φωτογραφία. Ποια είναι η εικόνα που αρμόζει σε έναν παραδοσιακό οικισμό, όπως αυτός του Κάστρου; Μήπως πρέπει να γίνουν προσπάθειες για να αποκατασταθεί ο παραδοσιακός χαρακτήρας του Κάστρου, όπου μεταξύ άλλων θα περιλαμβάνει την απομάκρυνση της ασφάλτου, τη συντήρηση όσων μπαβέδων έχουν επιβιώσει, την υπογειοποίηση των καλωδίων και την πλακόστρωση των δρομίσκων του Κάστρου; 

Στην ανάπλαση της πλατείας που έγινε πριν μερικά χρόνια, θα μπορούσε κανέις να εντοπίσει πολλές αστοχίες. Όμως, το πλακόστρωτο που χρησιμοποιηθήκε στην περιοχή αρμόζει πολύ περισσότερο στο χώρο από την άσφαλτο. Μήπως θα πρέπει η πλακόστρωση (ή η ανάδειξη της παλιάς) να επεκταθεί και στην κεντρική αρτηρία του Κάστρου και γιατί όχι και στους υπόλοιπους δρομίσκους; 

Ο οικισμός είναι ένα στολίδι, όχι μόνο για το Κάστρο, αλλά και για το νησί όλο. Μέσα του περικλείονται αναμνήσεις και ιστορία τόσων αιώνων. Έχουμε επανειλημμένως γράψει ότι η σημασία και η θέση του Κάστρου για το νησί μας είναι τέτοια που δεν αξίζει ούτε στο μνημείο, ούτε βέβαια και στον οικισμό τίποτα περισσότερο από μια διαρκή προσπάθεια ανάδειξής τους για την βελτίωση όχι μόνο της ποιότητας ζωής μέσα στον οικισμό, αλλά και της εικόνας του νησιού μας εν γένει.